دندان قروچه های نیمه شب یک خرس گنده

انگشت هایم را تلق تلوق می شکنم. این جوری هاست که پر از اضطراب می شوم. کامواهایم را گوله می کنم. بافته هایم را می اندازم توی سبد کامواها. برایشان بوس می فرستم که بفهمند چقدر عاشق تک تک شان ام.

سعی می کنم نقش بهترین دختر مامان را بازی کنم. سعی می کنم جوری وانمود کنم که خیلی خوشحالم از اینکه یک ترم جدید شروع می شود. از این که دانشجوی سال دومی شده ام .اولین روز برای من از اول مهر شروع نمی شود. از شنبه هفته پیش شروع شده بود و من نرفته بودم. که هی بابا نگوید :" بشین سر جات کی اولین هفته می ره دانشگا؟!" و مامان گوشه لبش را گزیده بود و چپ چپ به بابا نگاه کرده بود که :" این به اندازه کافی مستعده توی دانشگا نرفتن. تو تشویقش نکن!" در این جور موارد من بدجوری عاشق بابا می شوم. همین که اهل سوسول بازی نیست که پایش را بکند توی یک کفش و تنها دخترش را راهی یک جاده بی ریخت بد قواره کند.

حالا تصمیم گرفته ام دختر خوبه ی مامان شوم. مانتوی شیری ام را اتو می زنم. مامان می گوید :" اتو لازم نداره که!" ابروهایم را می دهم بالا که :" نچ! باید مرتب باشم!" مقنعه سرمه ای ام را که اتو می زنم یاد جوش های کوچولو موچولوی زیر چانه ام می افتم. از مقنعه پوشیدن و جوش زدن متنفرم. وسایل ارایشم را می گذارم توی کیف ارایشی قرمزم. ساعت مچی و انگشتر هایم را می چینم روی میز، جلو چشمم. مویایلم را می زنم به برق. دارم فکر می کنم اولین روز موهایم را کج بریزم روی پیشانی ام یا بدهم بالایی. برنز کنم با ارایش غلیظ دودی چشم ها، یا سفید با ارایش ملایم و ساده. به نتییجه نمی رسم. هیچ وقت به نتیجه نمی رسم. همیشه ی خدا دقیقه اخر تصمیم کبری م را می گیرم برای ارایش کردن.

ام پی تری ام را پر از اهنگ های جدید می کنم. به فایل آمیله نگاه می کنم و شادمهر و بیژن مرتضوی. این جوری هاست که دلخوشی های توی دانشگاه و جاده زیادتر می شود. روی یک تکه کاغذ کارهایم را می نویسم که خنگ نشوم و فراموششان کنم. تصویرگری برای جلد مجله فلان و تصویرگری برای کتاب خانوم بهمان. سرچ فلان چیز. ایمیلی به اقای ایکس و ایگری و زد. به خودم می خندم. از در و دیوار سفارش می ریزد. همه شان هم رد می شوند لابد. می خندم به خودم. از ان خنده هایی که باید یک مشت هم بزنم تو بازوی خودم و گوشه لبم سفت بپرد بالایی.

جوراب هایم را اماده می کنم. به بالشتم مشت می کویم که نرم باشد و زود خوابم ببرد. کیفم را اماده می کنم. دو بسته دستمال کاغذی می چپانم توی جیب های کوچک کوله پشتی سفیدم. اینه دستی و باتری های نیم قلم برای ام پی تری. موچین هم برای لحظه مبادا. برای لحظه ای که یک موی ریز و نازک روی انگشت کوچیکه دستم پیدا می کنم و هیجان زده دلم می خواهد بکنمش و با ناخن نمی شود . لزوما و اصولا و عقولا( کلمه ی من در اوردی از خودم به معنی عقلانی) موی نازک و کوچک را با موچین می چینند نه با ناخن. فلش مموری و کارت عابر بانک هم توی جیب جلویی کیف کولی نیم وجبی ام. کیف پول و کارت مترویم را می گذارم توی جیب اصلی. انجا که از همه بزرگ تر است و دلباز تر. اما من همیشه جیب های کوچک کوله پشتی را بیشتر از این جیب هایی دوست داشتم که بچه هم تویشان جا می شد. به کارت خالی مترویم که فکر می کنم غصه ی عالم و ادم می ریزد توی دلم که فردا باید از پول تو جیبی ام کارت مترو را شارژ کنم. شارژ کردن کارت مترو عذابی ست در نوع خودش. بابا می گوید :" پنج تومن شارژ کن راحت شی!" پنج تومن را راحت می گوید. نمی داند برای این پنج تومن ها هزار تا نقشه کشیده ام. که فلان کنم و بهمان کنم . نمی گویم که :" پدر چان قطره قطره جمع گردد وانگهی یک جفت کتانی نایک شود!" این ها را نمی شود به پدر جان گفت. می زند توی ذوق ادم که حالا نایک نپوش کوفت بپوش. باید صد تومن پول بدهی تا راضی شوی؟!

دلشوره دارم. به هزار نفر اس ام اس می دهم که من را ارام کنید. فردا اولین روز دانشگاه است. هزار نفر اس ام اس می دهند که این ترم، ترم خوبی ست. ارام باش. خاله فرشته قربان صدقه ام می رود که :" یکی از بهترین ترم هاست. مطمئنم!" هیچ کدام از این حرف ها دلشوره ام را کم نمی کند. تو بلد نیستی قربان صدقه ادم بروی. فدای چش و ابرویم شوی. بوس موس بفرستی که :" اروم باش عزیزکم!" عوض همه این ها می نویسی:" دلشوره واس چی؟! چون اولین روز دانشگاس؟! خرس گنده. بچه مهدکودکی شدی؟" خرس گنده ت کافی ست برای این که من نیشم تا بنا گوشم باز شود. نه این که خوشم امده باشد ها. از این می خندم که تو شبیه هیچ کدام از ادم هایی نیستی که دیده ام. جالب این جاست که با کوچک ترین کلمه ها حالم را جا می اوری، با همین خرس گنده گفتن ت. حالا نمی دانم این کلمه های تو همان کاسه شکستن لیلی ست و عاشق تر شدن مجنون ، یا راستی راستی انرژی های نهفته دارند که می توانند این طور نیشم را تا بنا گوشم باز کند و ولو شوم روی زمین و فکر کنم چه خوشبختم که تو را دارم و این فدا نشدن هایت را.

حوله به دست می پرم توی حمام و تمام مدت با چشم های بسته فعالیت هایم را انجام می دهم و می پرم بیرون و نگران موهایم می شوم که فردا صبح سیخ سیخی می شوند. پنجره ام را باز نمی گذارم که نکند موهایم خیس است، سرما بخورم و روز اول دانشگاه گلویم بسوزد و یک هفته فین فین کنم. لباس هایم را اویزان می کنم به دستگیره در. که مثلا صبح زودتر اماده شوم و بیرون اوردن لباس ها از توی کمد وقتم را نگیرد. موبایلم را می گذارم برای پنج صبح. چشم هایم را می بندم. خوابم نمی برد. به دانشجوی سال دومی شدن فکر می کنم. بیخودی نگران هزار تا چیز الکی و راستکی هستم. فکر های توی سرم جفتک می اندازند. به کارت خالی مترویم فکر می کنم و دلتنگی هایم بیشتر می شود...

صبح خواب نماندم. خودم را زدم به خواب. مامان که جیغ زد. شش متر نپریدم. بابا که با لپ های پرش اَدَ بَدَ کنان حرف می زد دلشوره نگرفتم. اضطراب نگرفتم که نکند از سرویس جا بمانم. نگران پول سرویس نشدم که توی کیفم قلنبه شده بود. کش و قوسی به تنم دادم و جوراب هایم را پایم کردم و با یک لبخند سرم را تکیه دادم به دیوار. بابا رفته بود سر کار و مامان توی اشپزخانه ظرف می شست که به مسعود نگاه کردم :" به نظرت برم دانشگا؟!" تکان سر مسعود از پایین به بالا بود کافی بود برای این که من تصمیم خودم را بگیرم.

اولین روز دانشگاه و یک درس هشت ساعته، شوت!

عین این دختر های دم بخت ِ شووَر پرست با یک لبخند شیک حاکی از رضایت کامل از زندگی ، موهایم را جمع کردم بالای سرم ، پایم را انداختم روی پایم و نشستم به بافتنی بافتن. این جوری هاست. آررررره!

یکشنبه 28 شهریور 1389 - 10:03:22 PM