آدمها بعضی کارها را در زندگی یکبار انجام می دهند یکی از آنها مرگ است

رامین این همه دوستان بانفوذ داشت و در مهجوری و گمنامی مرد!؟ اکثر کسانی که برگزارکننده مراسم یادبودش بودند و خود را دوست نزدیک و صمیمی رامین معرفی کردند پشتی بر کرسی مدیریت تئاتر و دانشکده های تئاتری داشته و دارند، پس چگونه جوانمردی از میانشان برنخاست و این جوان را که جملگی نابغه و با استعدادش خواندند یاری نداد؟ رامین استعدادی بالقوه و نامکشوف نبود، لااقل با طراحی صحنه خلاقانه نمایش چمدان که قریب پانزده سال پیش فرهاد آئیش را شناساند رامین سلیمانپور خود را به عرصه تئاتر حرفه ای معرفی کرده بود. کدام مدیر و صاحبمنصب تئاتری این استعداد به فعل درآمده و مکشوف را دعوت به استمرار فعالیت کرد؟

در ضعف و تعلل انجمن های صنفی که فقط به تمجید تکراری نامهای چهره آشنا مشغولند و بیش از آن که هنرمند مزبور مدنظر باشد مطرح شدن رسانه ای خود کانون و انجمن و صنف مطمع نظر است غریب مردن چنین هنرمندانی عجیب نیست. افسوس که باز مرگ مصادره به مطلوب شد و نامی که در زندگی نامدار نشد مونس و انیس این و آن لقب گرفت. این خصلت بیمارگون کسانی از جماعت تئاتری است که امثال رادی را در مرگ ستایش باران کرده در حالی که در زندگی کمترین مشارکت و مساعدتی در به صحنه بردن نمایشنامه هایش نمی کردند، که بسا خرده ناصواب بر آثارش گرفته و همین که مرد یار گرمابه و گلستان خویش خواندندش و کنار تابوتش عکس یادگاری گرفتند! انجمنهای محترم صنفی اکنون کجایند که از هنرمندان قدیمی ، حکیم رابط ها و گلچهره سجادی ها و آرمان امیدها و فرامرز طالبی ها و ... در خلوت خانه خاطرات تئاتری مرور می کنند؟ و از جوانها دهها استعداد مسجل و ذوق و سلیقه مکشوف چون جلال تهرانی ها و حامد محمدطاهری ها و آرش آبسالان ها ... لااقل یکبار چون شهاب درخشیده اند و مانند رامین سلیمانپور در گمنامی روزگار سپری می کنند.

یکشنبه 28 شهریور 1389 - 9:59:27 PM